Salı, Aralık 25, 2007
"BENİ KASABIN ELİNDEN KURTAR"
*alıntıdır
Salı, Aralık 18, 2007
Meyve Ağacı

Pazartesi, Aralık 17, 2007
Kurbağanın Hikayesi

Günlerden bir gün kurbağaların yarışı varmış. Hedef, çok yüksek bir kulenin tepesine çıkmakmış. Bir sürü kurbağa, arkadaşlarını seyretmek için toplanmış. Yarış başlamış. Gerçekte seyirciler arasında hiçbiri yarışmacıların kulenin tepesine çıkabileceğini inanmıyormuş. Sadece şu sesler duyuluyormuş: " Zavallılar! Hiçbir zaman başaramayacaklar! " Yarışmaya başlayan kurbağalar kulenin tepesine ulaşamayınca teker teker yarışı bırakmaya başlamışlar. İçlerinden sadece biri inatla ve yılmadan kuleye tırmanmaya çalışıyormuş. Seyirciler bağırıyorlarmış. " Zavallılar! Hiçbir zaman başaramayacaklar! " Sonunda bir tanesi hariç, diğer kurbağaların hepsinin ümitleri kırılmış ve yarışı bırakmışlar. Ama kalan son kurbağa büyük bir gayretle mücadele ederek kulenin tepesine çıkmayı başarmış. Diğerleri hayret içinde bu işi nasıl başardığını öğrenmek istemişler. Bir kurbağa ona yaklaşmış ve sormuş: "İmkansızı nasıl başardın?" O anda farkına varmışlar ki, kuleye çıkan kurbağa sağırmış!
Olumsuz düşünen insanları duymayın! Onlar kalbinizdeki tüm ümitleri çalarlar!
Cumartesi, Aralık 15, 2007
ÖLÜM
Tasavvuf düşüncesinde ölüm iki türlüdür: İradî ölüm ve zarurî ölüm. Zarurî ölüm; insanın tabu ölümü, ruhun bedenden ayrılmasıdır, iradî veya
ihtiyarî ölüm ise; "Ölmeden önce ölünüz" prensibiy-le "Fenâfillâh" a erişmek, riyazet yoluyla nefsi (ben-liği) öldürüp, Hakk'ın varlığında yok olmaktır. Mevlânâ iradî ölümü Fihi Mâfîh'te şöyle izah eder:
"O'nun yanında iki ben sığmaz. Sen: 'Ben!' di-yorsun; o da 'Ben!' diyor. Ya sen öl, ya O ölsün ki, ikilik kalmasın. Fakat O'nun ölmesi imkânsızdır. Bu ne hariçte, ne de zihinde mümkün olur. 'Çünkü O, ölmeyen bir diridir!' (Furkân, 25/58)
O; o kadar lutufkârdır ki, imkân olmuş olsaydı senin için ölürdü. Fakat mademki O'nun ölmesi imkânsızdır, o halde bu ikiliğin yok olması ve O'nun sana tecelli etmesi için, sen öl.
İki canlı kuşu birbirine bağlarsan; aynı cinsten ol-dukları için iki tane olan kanatlan, dört olduğu halde uçamazlar. Çünkü ikilik mevcuttur. Halbuki buna ölü bir kuşu bağlarsan uçar. Zira ikilik kalmamıştır. Güneşte o lütuf vardır ki, yarasanın önünde ölür; fakat bunu imkân olmadığından: 'Ey baykuş! Benim lutfum herkese ermiştir, sana da ihsanda bulunmak isterim. Sen Öl. Çünkü buna imkan vardır. Böyle ya-parsan benim yüceliğimin nurundan nasibini alırsın. Baykuşluktan çıkıp, yakınlık Kâfinin Anka'sı olur-sun' diyor." (Fîhî Mâfih, 38-39)
"Nefsini öldürüp, Hak ile bakî olmuştur. Bu se-bepten Hak sırlarına âşinâdır.
Riyazette tenin ölümü hayattır. Ten yok olursa, ruh ebedîleşir." (Mesnevî, 111/3386-87)
Mevlânâ; tabiî ölümü de bu hayattan ayrılıp, ölümü olmayan ebedî bir hayata ulaşma olarak ni-teler. İnsan genel anlamda iki unsurdan mürekkep-tir: Ruh ve beden. Ruh mücerrettir. Zamana ve mekâna bağlı değildir. Bu itibarla ölümsüzdür. Ruh bu sıhhati Cenâb-ı Hak'tan almıştır. Hayy ve Bakî (diri ve ebedî) sıfatlarının sahibi olan Yüce Allah, kendi ruhundan insanlara ruh üfürmüştür (Hicr, 15/29). Bu sebeple ölüm ile bedenin yok olması, Cenâb-ı Hak İle insan arasındaki perdenin kalkmasıdır. Nitekim bir fizik kanunu olarak hiç bir varlık yoktan var olmaz, var ise yok olmaz; ancak bir hâlden diğer hâle geçer. Dolayısiyle ölünce beden kafesinden çıkan ruh, aslına rücû eder.
Mevlânâ bu fikirleri: "Ölüm kavuşmadır; cefa etmek, kin gütmek değil" (Rubailer, 38); "Ölürsem ben, öldü demeyin. Çünkü ölüydüm, dirildim; dost aldı, götürdü beni." (Rubailer, 100) sözleriyle dile getirirken, kendisinin bu âlemden ayrıldığı geceye de "şeb-i arûs" (düğün gecesi) denilmiştir.
Mevlânâ'nın şu gazeli onun ölümle ilgili düşüncelerinin en veciz ifadesidir:
"Ölüm günümde tabutum yürüyüp gitmeye başladı mı, bende bu cihanın gamı var, dünyadan ayrıldığıma tasalanıyorum sanma; bu çeşit bir şüpheye düşme.
Bana ağlama, yazık yazık deme. Şeytanın tuzağına düşersem, işte o zaman yazık yazık demenin sırasıdır.
Cenazemi görünce ayrılık, ayrılık deme. O vakit benim buluşma ve görüşme zamanımdır.
Beni kabre indirip bırakınca; sakın elveda, elveda deme. Zira mezar cennetler topluluğunun perde-sidir.
Batmayı gördün ya, doğmayı da seyret. Güneşe ve aya batmadan ne ziyan gelir ki?
Sana batmak görünür; ama o, doğmaktır. Mezar hapis gibi görünür; ama o, canın kurtuluşudur.
Hangi tohum yere ekildi de bitmedi? Ne diye insan tohumunda şüpheye düşüyorsun?
Hangi kova kuyuya salındı da, dolu dolu çıkmadı? Can Yûsuf u ne diye kuyuda feryad etsin?
Bu tarafta ağzını yumdun mu, o tarafta aç. Zira senin hay u huyun, mekânsızlık âleminin fezasında-dır."'8>
Mezarı canın kurtuluş yeri, ölmeyi batan güneşin yeniden doğmaya hazırlığı olarak niteleyen Mevlânâ; Ölüm ile uyku arasında da bir benzerlik kurar. "Uyku ölümün kardeşidir." sözüne ait fikirleri-ni şöyle dile getirir:
"Ey kardeş, çünkü 'Uyku, ölümün kardeşidir.'. O kardeş, bu kardeşten belli olur." (Mesnevi, İV/3084)
Sabahleyin uykudan uyanmak da, mahşerde di-rilmenin bir örneğidir:
"Sûrun üfürülmesi Hakk'ın bir emridir. Onunla bütün halkın bedenleri yerden kalkar.
Sabah uyanınca aklımız nasıl bedenimize geliyor-sa, herkesin canı da öyle bedenine girer.
Her ruh, kendi bedenine girer. Kuyumcunun ruhu, terzinin vücuduna girmez.
Alimin canı, o âlimin bedenine; zâlimin ruhu, o zâlimin tenine girer.
Ayak bile karanlıkta kendi ayakkabısını keşfeder-ken, can niçin tenini bilmesin?
Sabah vakti küçük haşırdır. Büyük hasrı ondan kıyas et.
Uyku ve uyanıklık, akıllılar için Ölümle mahşere iki şahittir.
Küçük haşr, büyük hasrın; küçük ölüm büyük ölümün örneğidir." (Mesnevi, V/l781-96)
Uyku ve uyanmak ile, mademki her gün ölümün bir benzerini yaşıyoruz, o halde bundan ders alıp, ölümü karşılamaya hazırlanmalıyız:
"Ölüm için ihtiyat gerekir. Akıbeti, hasrı gören-ler için de zevk u safa.
Ölümü Yûsuf gibi gören, canını feda eder. Kurt gibi görense, doğru yoldan ayrılır.
Ölüm, herkese kendi rengindedir. Saf ayna iyiyi de kötüyü de gösterir.
Güzel yüz aynada güzeldir, çirkin yüz de çirkin.
Sen ölümden korkup kaçıyorsun. Bil ki seni asıl kendi çirkinliğin korkutmada.
Gördüğün kendi çirkin yüzün, ölümün yüzü değil. Canın o suretten ürktü.
İyi de, kötü de senden yetişmiştir. Çirkin de, güzel de kendi elinle kazandığındır." (Mesnevi, III/ 3458-65)
Sen müminsen, tatlı isen; Ölümün de mümin olur. Kâfir ve acı isen, ölümün de kâfirdir." (Ariflerin Menkıbeleri, II/12)
Mevlânâ; insanların ölüm gerçeğini görüp, dos-tun huzuruna eli boş çıkmamalarını, ebedî hayat için hazırlık yapmalarını öğütler:
"Hiç bir ölü, Öldüğü için hasret çekmez. Ancak tâatinin azlığına yanar.
Yoksa Ölen kimse; kuyudan ovaya çıkmış, zevk u safa meclisine ulaşmıştır.
Bu daracık matem yurdundan ferahlayıp, geniş bir ovaya göçmüştür.
Orası doğruluk yeridir, orada yalan yoktur. Ayranla sarhoş olan, has şarabı ne bilsin?
Orası öyle bir doğruluk yurdudur ki, Hak onlarla beraberdir. Su ve çamurdan (bedenden) kurtulmuş, nur ile dostturlar.
Bu hayat için bir iki nefesin kaldı. Bari gayret et de, ercesîne öl." (Mesnevi, V/1774-79)
"Hayat îmânla ebedîdir. Yoldaşın îmân olursa ölmezsin." (Mesnevî, III/3399)
Mevlânâ; iradî ölüm, zarurî ölüm, ölüm korkusu ve ölüme hazırlığı şu iki mısrada özetler:
"Aşksız olma ki ölmeyesin. Aşkla öl ki diri kalasın."
(Rubailer, 181}
*alıntı www.mevlana.ws
Bir Dervişten Nasihatler

Emanete ihanet etmeyin..
Halinizden şikayet etmeyin..
Büyüğünüze emretmeyin..
Boş şeylerde ısrar etmeyin..
Cahillerle sohbet etmeyin..
Nefesinizi boşa tüketmeyin..
İnsanları bekletmeyin. .
Etrafınızı kirletmeyin.
Hayatınızı mahvetmeyin. .
Kimseye minnet etmeyin.
İnsanları yüzüne karşı methetmeyin. .
Kimseye küfretmeyin..
Kötülüğe meyil etmeyin..
Malınızı boşa sarf etmeyin..
Sırrınızı açık etmeyin..
Her şeyi merak etmeyin..
Suçunuzu inkar etmeyin..
Şerefinizi kaybetmeyin. .
Vatanınızı terk etmeyin..
İyiliğe niyet edin..
Büyüklere hürmet edin..
Sıkıntıya sabredin.
Aza kanaat edin..
Sözünüzde sebat edin..
Bildiğinizle amel edin..
Hatanızı kabul edin..
Yaramaz ise def edin..
Varken tasarruf edin..
Alimlerle sohbet edin..
Nefsinizle inat edin..
Sofranıza davet edin..
Zararlıysa men edin..
Seviyorsanız ifade edin..
Kalpleri fethedin..
Misafire ikram edin..
Muhtaca yardım edin..
Bilseniz de istişare edin..
Tehlikeye dikkat edin..
Hakkı teslim edin..
Unutacaksanız kaydedin..
Esirgemeyin lütfedin..
Gariplere merhamet edin..
Kazanmaya gayret edin..
Çalışanı takdir edin..
Başarıyı tebrik edin..
Mazereti kabul edin..
Her an tevekkül edin..
Hastaları ziyaret edin..
Çocuğunuzu terbiye edin..
Herkese tebessüm edin..
Güvenseniz de kontrol edin..
İnanmayana ispat edin..
Fakirleri gözetin..
Hayır için sarf edin..
Bize de dua edin--
*alıntıdır.
Cumartesi, Kasım 24, 2007
PEARL HARBOUR, ANKARA GEMİSİ, ÇORLULU ALİ PAŞA CAMİİSİ ŞADIRVANI...


Bilmeyenlere de geçen yıllarda filmi öğretti. Japon uçakları Amerikan donanmasını bir sabah ansızın bastılar ve tam 96 zırhlıyı batırdılar...
Oysa Hawaii'deki bu limanda, 97 donanma gemisi vardı..
Birine dokunmadılar. ..
Niye?...
Çünkü o geminin tepeden bakılınca bembeyaz görünen güvertesinde bir kızıl haç vardı... O hastane gemisi idi... Bombalar ve kamikazelerle dalan Japon uçakları hastane gemisine dokunmadılar. Çünkü o gemi orada, öldürmek değil, yaşatmak için demirliydi.. .
Adi Solace...
Türkçesi Teselli... Üzüntü azaltan...
Solace savaş boyu Amerikalı annelerin üzüntüsünü azalttı. Tam 25 bin genci ölümden kurtardı, Amerika'ya taşıdı... Ülke limanlarına her gelişinde, umutla umutsuzluk karmaşasındaki kafaları
ile anneler iskeleye koştular...
"Benim oğlum da geldi mi?.."
Savaş sonrası hayatlarını Solace sayesinde kurtaran gençler bir dernek kurar ve bir madalya yaparlar... üzerinde Solace'nin kabartması olan bir madalya... Ve bunu gururla takarlar...
Devlet rahatsız olur... İkinci Dünya Savaşı'ndan böyle savaş karşıtı bir sonuç çıkar mı?..
Solace gemisini yok etmeye karar verirler... Gemi sapasağlam... Pırıl pırıl... Jilet olur mu?..
Savaş sonrası yere serilmiş ekonomi her dolara muhtaç... Uzak bir ülkeye satarlar.. Makyajını değiştirip bambaşka bir amaçla kullanması için...
O uzak ülke Türkiye...
Yok yahu!..
O gemi, ünlü "Ankara"!..
Hastane gemisinden transfer gezi gemisi Ankara...
Vay canına!..
Türkiye, bugün Amerikalılar için belki de hac yeri olacak, Gelibolu'nun Anzaklar'ı çektiği gibi bir turizm anıtına dönüşecek Solace'nin kıymetini bilmez..
Şefik Kaptan'la yaptığı Avrupa seferleri dillere destan olan Ankara sonunda ihtiyarlar ve jilet yapılmak üzere hurdacılara teslim edilir...
1980'li yılların başında Ankara, İzmir'de sökülürken, yılların söktüğü bir eski anıt da İstanbul'da dikilmektedir. Haliç Tersanesi'ndeki Çorlulu Ali Paşa Camisi'nin Şadırvanı...
Restorasyon gelir çatıda takılır... Çatı kurşun... Kıtlık yılları..
Kurşun yok...
Etibank dahi geri çevirir...
"Kurşun yok..."
Şadırvan çatısız kalacak...
Dört bir yana duyururlar.. .
"Kimde kurŞun varsa..."
Aliağa'da Ankara'yı söken hurdacılardan haber gelir...
"Gelin bizde var, alın..."
Bre aman...
Gemide kurşun olmaz... Ankara'da niye olsun...
Çaresizler ya... Gider bakarlar...
Gerçekten Ankara'nın sayısız kamaralarından biri, tamamen kurşunla kaplı...
Niye?...
Çünkü burası Solace'nin röntgen odası... Radyasyonun dışarı sızmaması lazım...
Şimdi yolunuz Haliç'e düşerse, Zorlulu Ali Pasa Şadırvanından bir tas su içerseniz, ya da yüzünüze iki avuç su atarsanız serinlemek için, unutmayın...
Çatısına da bakın... Orada, ikinci Dünya Harbi'nde, Pearl Harbour'da Japonlar'ın batırmadığı tek gemiden bugüne kalan son izleri göreceksiniz. ..
Sunay AKIN
Pazartesi, Kasım 12, 2007
800. Doğum Yıldönümğnde Mevlana-1
Mevlânâ'nın talebelerinden biri, hac vazîfesini yapmak üzere Hicaz'a gitti. O Hicaz'da iken, evinde hanımı, Arefe gecesi bir tepsi helva yapıp, Mevlânâ'nın talebelerine gönderdi. Mevlânâ, helvayı kabûl edip, orada bulunan bütün talebelerine bizzat kendi eliyle taksîm etti. Herkes hissesine düşeni aldığı hâlde, tepsiden hiçbir şey eksilmedi. Alanlar tekrar aldılar, doyuncaya kadar yediler, yine eksilmedi. Bunun üzerine helvâ dolu tepsiyi Mevlânâ mübârek eline alıp; "Bu tepsiyi sâhibine göndereyim." diyerek dışarı çıktı. İçeri girdiğinde, elinde tepsi yoktu. Ertesi gün helvayı getiren hanım, tepsisini medresenin mutfağında arattı, ancak, bulamadı. Mevlânâ'yı da bunun için rahatsız etmedi.
Aradan günler geçti, hacca gidenler dönmeye başladılar. Bu hanımın da beyi Kâbe'den dönüp Konya'ya geldiğinde, o tepsi, eşyâlarının arasından çıktı. Kadın tepsiyi görür görmez tanıyıp, hayretinden dona kaldı. Beyine; "Ben Arefe gecesi bu tepsi ile helva yapıp Mevlânâ'nın talebelerinin yemesi için göndermiştim. Tepsiyi ertesi günü arattığım hâlde bulamadım. Nasıl oldu da bu tepsi senin eline geçti?" deyince, şaşırma sırası hacıya geldi. O da; "Arefe gecesi hacı arkadaşlarımla oturup sohbet ediyorduk. Bir ara çadırın kapısından bir el bu tepsiyi uzattı. Biz de tepsiyi aldık, elin sâhibini araştırmak da aklımıza gelmedi. Helvayı yedikten sonra tepsiyi tanıdım. Kimseye vermeyip eşyâların arasına koydum. Başka bir şey bilmiyorum." dedi. Bunun Mevlânâ'nın bir kerâmeti olduğunu anlayınca, ona olan bağlılıkları daha da arttı.
Pazartesi, Kasım 05, 2007
Sosyal Fobide Olumlu ve Yapıcı Düşüncenin Önemi

Pazartesi, Ekim 22, 2007
Türkiye'nin Başı Sağolsun


Cumartesi, Ekim 20, 2007
Dua Etmek
Deniz kenarına oturmuş, gözlerinide ilerdeki bir noktaya dikmişti.
Belki de bir saattir öylece duruyordu.Onun bu hâli, alışveriş için balıkçı sandallarının kıyıya dönmesini bekleyen bir ihtiyarın dikkatini çekti. Yaşlı adam, seke seke onun yanına gidip:
- Merhaba delikanlı!. dedi. Bu gün deniz çok harika değil mi?Küçük çocuk, başını çevirmeden;
- Ama rüzgârlı, dedi. Topum denize düşünce sürükleyip götürdü.Adam, çocuğun yanına oturup:- Eğer biraz genç olsaydım, yüzüp onu alırdım!. dedi.Ama şimdi adım bile atamıyorum.Küçük çocuk, ona cevap vermedi. Ve kıyıdan uzaklaşan topunu daha iyi görebilmek için, hemen yanındaki tümseğe çıktı. Yaşlı adam, sakin bir ses tonuyla:
- Ümidini hiçbir zaman kaybetme!. dedi. Bence dua etsen çok iyi olur. Çocuk, büyük bir sevinçle:
- Dua etsem topum geri gelir mi? diye sordu. Denize düştüğü yeri bilir mi?
- Allah isterse eğer, ona öğretir!. dedi ihtiyar. Topun geri gelmese de, duaların sevabı sana yeter.
Küçük çocuk, yaşlı adamın sözlerini biraz düşündükten sonra, her okuduğunda dedesinden bahşiş kopardığı duaları ard arda sıraladı. Daha sonra da, topun dönmesi için Allah'tan yardım istedi. Ama üzüntüsü azalmamıştı. O topa bir sürü para harcamış, bayram parasını bile ona katmıştı.
Şimdi artık tek şansı, bazen olduğu gibi, rüzgârın âniden yön değiştirmesiydi. Ama deniz çok büyüktü, topu ise küçücük. Akşam üstü hava biraz daha sertleşti. Ve güneş batmak üzereyken sandallar döndü.
Çocuk, eve gitmek istemiyordu. Bu yüzden de ihtiyarla birlikte oyalandı.
Yaşlı adam, hep aynı balıkçıdan alışveriş yapardı.Sonunda onu bulup:
- Avınız inşallah iyi geçmiştir!. dedi Eğer varsa, birkaç kilo alabilirim.
Sandaldaki adam, bir kova içindeki balıkları gösterip:
- Zaten ancak o kadarcık tutmuştum, dedi. Denizde "av" diye bir şey kalmadı.
- Dua etmeyi denediniz mi? diye atıldı çocuk. Ümidinizi sakın kaybetmeyin! .
Balıkçı için her şey tesadüftü. Bunun için de "rasgele" derlerdi.Ama şimdi bir şey hatırlamıştı. Yıllar yılı unuttuğu bir şeyi. Çocuğun yanaklarını okşarken:
- Dua ha!. diye mırıldandı. O zaman tutar mıyım?
- Tutamasanız bile, duaların sevabı size yeter, dedi çocuk.Bunu yeni öğrendim. Balıkçı, böyle bir sözü ilk defa duyuyordu.
Başını ağır ağır sallayarak:
- Ben de yeni öğrendim!. diye gülümsedi. Üstelik de küçük bir öğretmenden.Çocuk, bu sözlerden çok hoşlanmıştı.Artık topun gitmesine üzülmüyordu. Yanındaki yaşlı adam ona bir göz kırparken, balıkçı tekrar sandala yöneldi ve ağların üzerindeki eski örtüyü açtı.
Bir top vardı orada.Henüz ıslak olduğundan, ışıl ışıl parıldayan bir futbol topu. Balıkçı, onu çocuğa uzatıp:
- Öğretmenlerin hakkı hiç ödenmez!. dedi. Bunu biraz önce denizde buldum!.
Küçük çocuk, rüyada olmalıydı. Hiç beklenmedik şeylerin yaşandığı bir rüya. Aceleyle sağa sola bakındı. Ama her şey gerçekti. Balıkçı da, sandal da, ihtiyar da... Topu ise, işte ellerindeydi. Ona sıkıca sarılıp:
- Bir daha benden izinsiz gezmek yok!. dedi. Ya dua etmeseydim ne olurdun o zaman?SİZLERDE DUA ETMEYİ DENEDİNİZMİ SIKINTILI ANLARINIZDA? ...BELKİ DUALARINIZ HEMEN GERÇEKLEŞMEYEBİ LİR AMA O DUALARIN SEVABI YETER SİZLERE...
*alıntıdır.
Perşembe, Ekim 11, 2007
İyi Şeyler Düşünün
Gün içerisinde yürüyüşümüzde, oturuşumuzda, konuşmamızda milyonlarca tane fotoğraf karesi ve biz kendi karelerimzi bile bazen çok farklı düşünüyor yorumluyoruz. Bazen öyle olumsuz bakarız ki o kareyi nice güzelliği görmeyiz o karede ve sonra olumsuzluklar bir sonraki kareyi dolduruverir. Ben bu durumda "iyi şeyler düşünün , umut edin, iyi şeyler isteyin " diyorum. Bazen kardan şikayet edersiniz "kar olmasa idi şimdi bahçede türlü meyve sebze olurdu " dersiniz işte o zaman karların içinden bir kardelen gülümseyiverir. Bir eşyanızı kaybettiğinizde "hiç bulamıyorum Allah kahretsin " türü sözler söylediğinizde kendinize zarar verirsiniz mesela ben geçtiğimiz hafta anhtarımı kaybetmiştim saatlerce aradım ama bulamadım sonra rahat bir nefes aldım bu şekilde sinirli ve evhamlı olarak aramamın kafamı daha da meşgul edeceğini başımı ağrıtacağını düşündüm ve sakin düşününce mutlaka evde veya iş yerinde olmalı yarın sakince yeniden bakarım çıkmazsa daha sonra bir şekilde çıkar dedim,ertesi gün baktığımda yine yoktu, o zaman kendi kendime "eh ne yapalım bir kaç gün saklambaç oynayacakmış " şeklinde espiri yaptım. Saklambaç oynayan anahtar dün temizlik sırasında evde çıkıverdi .
Yukarıda "iyi şeyler düşünün iyi şeyler olsun" felsefemi bir kayıp eşya ile örneklemye çalıştım. Ama sonuçta bu tüm olaylar hakkındaki düşünceler için gerekli . Bu bir polyanacılık değil var olanı toz pembe görmek değil yani benim anlatmak istediğim yaşadığınız olayın yol açabileceği türlü olaylar arasında iyi olaylar olduğunu da görmek ve bunun için dua etmek. Tamamen karamsarlıktan kurtulmak çok zor (ben de bazen karamsar oluyorum malesef) ama bunu en aza indirmeliyiz. İyi şeyler düşündüğümüzde inanıyorumki kalbimiz de bunu destekleyecek ve inşallah ki iyi şeyler olacaktır.
Hep güzelliklerle yaşayın.
Pazartesi, Ekim 08, 2007
Duanın yolculukları
Dua ederken hissettiğim başka şeyler de var. Bazen bazı dileklerimi dudaklarımı kıpırdatarak tekrarlama gereği duymadığımı fark ediyorum. Çünkü yüreğimde daimi bir arzu yumağı dolanıyor gibi. Kesintisiz bir biçimde, sanki kalbime yazılmışçasına tekrarlıyorum onları, dudaklarımı oynatmadığım zaman bile. Yoğun kıpırtılar içinde, alev alev arzular halinde oluyorum.
İnsan bir şeyin olmasını istediğinde, ‘Ya Rabbim, lütfen bunu gerçekleştir’ diyor. Yani emir kipi kullanıyor. İbn Arabi’ye göre bir şey dilediğin zaman emir veren sen, emre itaat etmesi beklenen O olur. Rabbi ile kul arasında bir tersinden yol açılıyor belki de. Oysa bizim dilememiz Allah’ın (cc) dilemesinden asla bağımsız değildir. Bazen bizim kendimiz için istediğimiz ile O’nun bizim için takdir ettiği şey çakışıyor. Hayır olanı istemek böyle bir şey olsa gerek.
Kaderde ne yazıldığını, bir an sonra ne olacağını hiçbir zaman bilemiyoruz. Ama kaderimizi kendi irademizle seçmenin ne demek olduğunu, dualarımız kabul olduğu vakit anlıyoruz işte.
Sebepler ilminin ötesinde
Dua etmek, isterse tüm dilediklerimiz bu dünyayla sınırlı olsun, insanı sürekli olarak ‘öte dünya’ algısında tutuyor. Gönlümüzün derinliklerinden istediğimiz, yalvarıp yakardığımız bir şey, öncelikle bizim kalbimizde, dudaklarımızın arasında ve Rabbimizin huzurunda bir ses, bir söz ve bir anlam haline bürünmüş, bir bakıma farklı bir formatta gerçekleşmiş oluyor. Görünmeyen bir boyutun sırları açılmaya başlıyor bizler için. Bu dünyayla hemcins olmadığımızı sezmeye başlıyoruz. Ve en önemlisi: Neden sonuç ilişkilerinin ötesine geçebiliyoruz. Terk etmeye başlıyoruz sebepler ilmini.
Tedbircilik ihtiyacımızın saçmalığını ve nedenleri sonuca bağlayan mercii konumuna geldiğimizi sanmanın anlamsızlığını görüyoruz. Allah’ın (cc) bizim için uygun bulduklarından ve bizi görmek istediği halden öncelikle bizim razı olmamız gerekiyor. Bizim ‘kendimiz’ olmamızın anlamı şudur sanki: O’nun bizi görmek istediği gibi olmak. Evet ancak öyle olmaya başladıkça, bunun bizim için bir ‘doğru yol’ olduğunu hissetmeye başlarız.
O’ndan razı olmakla, en acil beklentilerimizi, en zapt edemediğimiz hırslarımızı, en ölümcül dileklerimizi putlaştırmaktan ve kendi nefsimizin tuzaklarına düşmekten kurtuluyoruz. Allah’ın rızasını isteyerek sevmeyi, üretmeyi, çalışmayı istemişsek, O’nun rızası için almayı, vermeyi, öfkelenmeyi, sevinmeyi dilemişsek, evet bu niyetimizde sahiciysek, O’ndan razı olmaya başlıyoruz zaten. O’nun da bizden razı olduğunu sezmeye başlamamız sanırım eşzamanlı bir hakikat.
Tabii şu da oluyor: O’nun rızasını istemek, en elzem arzularımızla, en olmazsa olmaz dileklerimizle bile aramıza bir mesafe koyuyor. O’nun rızasını aramak, bizi kendi nefsimizin rızasına götürecek her türlü arzudan uzaklaştırıyor kaçınılmaz olarak. Ne kadar takıntılı bazı isteklerimiz olduğunu ve bizi bu isteklerin hiç de güzelleştirmediğini fark etmeye başlıyoruz. Bu dünyaya ait hiçbir arzumuzun ‘son radde’de olmayabileceğini düşünüyor ve yaşadığımız hayatın hemen her anından razı gelmeye başlıyoruz. Ve: O’nun bizim için istediği şeylerin, yani olacak olanların ‘hayır’ olduğuna teslim oluyoruz giderek.
Nihayetinde insanın bu dünyayla sınırlı olmayan nitelikleri var. Hayır ve şerrin ne olduğunu burada öğrenmeyebiliriz, adaletin ilahi boyutu da burada gerçekleşmeyecek bizler için. Bu durumda O’nun rızasını, bu dünya için istediğimiz her şeyde aramak mümkün. Kısacası burada, buraya sığmayan bir şuurla, buraya sığmayan bir yürekle varolduğumuzu hatırlayabiliriz.
Cennet beklentisi. Evet, dualarımızın gerisinde, bizi bu dünyada taht kurmaktan kurtaran, kâinata fırlatan, giderek öte dünya algısına, gayb sırlarına doğru yollara düşüren arzularımız vardır. Geldiğimiz yeri özlemek, ait olduğumuz yere dönmeyi ezeli tabiatımızla beklemek gibi. Bu yüzden umutsuzluk yasaklanmıştır bize. Umutsuzluk, O’nun yerine kaderin ne olacağına hükmetmek demektir çünkü. Oysa bu bize düşmez. O’nun rahmetinin her şeyi kapsadığını bilmekle yükümlüyüz biz.
Cemalini istemek
Allah’ın (cc) merhametini, bağışlayıcılığını istemek, dua etmek, bizi O’na yaklaştırır aynı zamanda. Umut ile korku arasında sallanıp dururken, bir gün huzura kavuşacağımızı, O’nun cemalini bize göstereceğini düşünür ve tüm dualarımızın ardındaki hayrı kucaklamaya hazırlanırız. Bu dünya telaşında isteyeceğimiz şeylerle sınırlı olmadığımızı, devam edeceğimizi hissederiz.
Yavaşlar, durgun sular gibi duruluruz giderek. Güzelleşir, güzel şeyler dileriz. Lanetlerden, beddualardan, bencilce isteklerden, hırslardan koparız. Eşyanın, dünyanın, insan yüzünün veya bir ağaç dalının yalın halini görmeye, sevmeye başlarız. Akıl yürütmelerle, neden sonuç ilişkileri, olasılık hesaplarıyla değil, kalple okumaya başlarız hakikati. Adeta bir nefes üflenmiştir bize. İki konuşma arasında uzayacaktır sonsuzlukları her birimizin. Duanın görünmez yolculukları sürmektedir…
*Leyla İPEKÇİ (Alıntıdır)
Cuma, Ekim 05, 2007
Yılın Fotoğrafları -2-



Perşembe, Ekim 04, 2007
Ödüllü Fotoğraflar -1-
Pazartesi, Eylül 17, 2007
Korkular ve Arkadaşlar
Düşünün bir kere erkek çocuğu için sünnet ne kadar korkulacak bir hadisedir halbuki basit sayılabilecek bir tıbbi olaydır. Ama çocuğa küçük yaşta sünnet öyle bir anlatlır ki çocuk damlara çıkar ama sonra sünnet olduğunda sadece azıcık acıdı diyecektir. Ve belki de bana ballandıra ballandıra anlattıkları bumuymuş diyecektir. Ama o küçük çocuğa korku yerine cesaret veren arkadaşları olduğunda her şey daha olumlu olacaktır. Evet belki bir acı var ama bu hiç te öyle büyük bir acı değil acıyı büyüten diğer insanların abartılı sözcükleri.
Bizim ülkemizde çocuklar nedense okula gitmekten de korkutulur. Okulda öğretilenlerin çok zor olduğu söylenir ve bunu söyleyen de genelde ben çabucacık okumayı öğrendim demesi gereken bir yaş ya da iki yaş büyük arkadaşıdır. Malesefki korkular ergenlikte de devam eder bazen arkadaşları kişinin kendi ile barışık olmaması için inatla didinir. Düşünmeye başlar insan o zaman arkadaşları hakkında soru işaretleri ile.
Korkular devam eder yanınızda yer alan arkdaşlarınız size destek olmak korktuğunuz olayın abarttığınız kadar olmadığını anlatmak yardımcı olmak yerine korkularınız körükle büyütürse belki iki günde öğreneceğiniz bisiklet sürmeyi 2 ayda ancak öğreneceksiniz derslerden soğuk duracaksınız bu böyle devam eder.
Korkuların arasına askerliğin de katılması ihmal edilmez ta ki teskere belgesini alana kadar. Kalpte eşsiz bir yere sahip olan yar ile evlenme kararı verildiğinde de kendinin arkadaş olduğun sanan kişiler yine devreye girer evliliği korku yumağına çevirir. İşte o zaman " çok şükür düzenli bir hayatım var , bana gülümseyen bir eşim her zaman destek olan bir eşim evliliğimde bazen sıkıntılar yaşasam acılar hissetsem de şimdi evliliğime baktığımda sadece huzur ve mutluluk var iyi ki bana korku salmak isteyen arkadaşlarıma karşı kulaklarım tıkamışım şu anda çocuğum ve eşimle çok mutluyum " dediğinde bir arkadaş büyük bir güç kazanır kişi ve fark eder doğru arkadaş kim.
Biz de kendimiz arkadaşı olarak gördüğümüz kişilere karşı korkularında yardımcı olmalı onun korkuya büyüteç ile baktığını aslında onun bu korkuyu yenecek güçte olduğunu; acı veya sıkıntının başarı veya mutluluğun yanınında çok küçücük olduğunu anlatmalı ve bizim arkadaşlarımızın da öyle olmasına özen göstermeli ve gerekirse telkinlerde bulunmalıyız.
Pazar, Eylül 16, 2007
RAMAZAN

Dillerde dolanan eski Ramazanlar....
Neydi bu eski Ramazanlarin bitmeyen hasret dolu hikayesi?
Degilmiydi yasamak bize emredilenleri?
Neydi "simdi"lerden ayiran eskiyi?
Susmakmiydi oruclu agzinin hürmetine,
Sana satasanlara "selam"deyip gecmekmiydi?
Bir tas corbani,evde pisen helvani paylasmakniydi,"eski"den olan güzelligin adi?
Ramazanin varligini acliktan öteye gecirmekmiydi bedenlerde?
Asil acligin ruhlarda oldugunu anlamakti belkide....
Neydi bu eski "Ramazan"larin sirri?
Oruc ayni oruc,adi yine Ramazan,yine iftarlar,yine sahurlar degilmiydi?
Pide kuyruklarinda eksiklermi vardi?
Iftar davetleri küslüklere yenilmismiydi?
Boynu bükük sahurlar,yine yalniz olan gecelerinmiydi?
Günahlarla gecen bir senenin ardindan,kalpler yine mi temizlenemeyecekti?
Bumuydu aceba simdiki ramazanlarin acikli hikayesi?
Kavgalarimizin telasindan bakamiyordukki,orucumuzun yüzüne,ilgilenemiyorduk Ramazan ayinin bize ikrami olan güzellikleriyle!ve O'da sessiz sedasiz cekip gidiyordu hayatimizdan,bir dahaki sefere görebilecekmiyiz bilmeden....
Yüzümüz yoktu eski ramazanlari anmaya...
Cünkü artik biliyorduk eskinin bir adi da "yasamak"ti.
Yasamak Ramazani!
o mübarek ayin hatirina,seni sevmeyeni de sevmekti..kiriksa kalbin,affetmeyi ögrenmekti.ve hatirlamakti kisesiz gönülleri,fatiha bekleyen ölüleri...
Bunlari ömrümüzce degil,tek bir ay da bile yapamaz olmustuk...
Su mübarek ayin hatirina diye baslayan cümleleri özler olduk!
Ve simdi bir Ramazan daha eski oldu,
Yeni Ramazan ise kapimizda.......
Omrümüzde beyaz sayfa acmanin tam zamani simdi!
Gelecege ve de sonsuzluga bir armagan olmali,temizlenen kalplerimiz..
Ve yeniden sahlanmali yüreklerimizle,Ramazan-i serifimiz....
HAYIRLI RAMAZANLAR....
*alıntıdır.
Perşembe, Eylül 13, 2007
Pozitif Düşünce Ve Beyin Gücü
Geriye kalan et ve kemiksin
Gül düşünürsün, gülistan olursun
Diken düşünürsün dikenlik olursun
Mevlana
Pozitif düşünce, olumsuzluklara razı olmayan, her koşulda yapılabilecek iyi bir şeyin olduğuna inan, insan hayatını olumlu yönde etkileyen bir düşünce tarzıdır.Bugün artık iş, spor ve sanat dünyasında bile pozitif düşünce ve beyin gücü verim artırıcı bir faktör olarak kabul edilmektedir. Doğu felsefesinin ana kaynağı olan pozitif düşünce günümüzde batı tıbbının da benimsediği sihirli bir kelimedir.Doğada evrende her şey karşılıklı etkileşim halindedir. Zihinle beden arasında da böyle bir etkileşim vardır. Zihindeki olumlu düşünceler bedende bir takım olumlu sonuçlar yaratıyor. Mutlu insanlar da veya izdırabını dindirme imkanı arayan kişilerin beyninde, Endorfin denilen bir çeşit doğal morfin salgılanır. Bu morfin bildiğimiz morfinden en az yüz kez daha güçlüdür. Kişinin izdırabını dindirmesine yardımcı olur. Bu da insana mutluluk verir. İnsanlar ne kadar mutlu ne kadar pozitif olursa ürettikleri Nöropeptip denilen protein zincirleri daha sağlıklı olur ve bağışıklık sistemi daha da güçlenir.
Bugün artık başarının yolu pozitif düşünmekten geçiyor. Bu iki kelimeyi hayat felsefesi olarak benimseyen, insanlar, umudunu, güvenini, iyimserliğini kaybetmeden kendine güvenen, cesur ve insiyatif sahibi bireyler oluklarını çevrelerine hissettiriyorlar. Pozitif düşünen kişiler, pozitif enerji veren insanlarla arkadaşlık ediyorlar, pozitif enerji veren yiyeceklerle besleniyorlar, pozitif enerji yüklenmek için spor ve meditasyon yapıyorlar.
Sizi daha güçlü kılacak şu yaşam felsefesine kulak verin;
MİZAH DUYGUNUZU YİTİRMEYİN; Mizah duygusu çok önemlidir. Onu yanınıza almadan sakın evden çıkmayın. Kendinize gülmeyi bilin. Yoksa kendinizi çok ciddiye alır ve bu kadar yükseklerde dolaştığınız için alay konusu olursunuz.
CESUR OLUN; Eğer doğru olduğuna inandığınız şeyi yaparsanız, ödülünüzü alırısınız. O da öz saygıdır. Bir ev satın alabilirsiniz, ama yuva satın alamazsınız. İnsanları satın alabilirsiniz, ama dostluklar satılık değildir. Hatta kendinize bir ün bile alabilirsiniz, ama karakter, işte doğru olduğuna inandığınız şeyi yapmanız bu yüzden önemlidir. Bir zorlukla karşılaştığınızda onunla dost olmak çok etkili bir yaşam gücüdür. Mark Twain. “Olumsuzluklar insanın kendisini tanımasını sağlar.” Demiştir.
İDEALİST OLUN; Biz dünyaya yalnız yaşamak için değil bir fark yaratmak için geliyoruz. Diyelim ki vurmak istediğiniz hedef “AY” ama isabet ettiremediniz. Yinede yıldızlardan birini vurabilirsiniz. Eğer bir hayaliniz yoksa, hayalinizi gerçekleştirme şansınız olabilir mi, daha çok risk alın ve daha çok eylemde bulunun. İsminizi başkalarının kalplerine kazıyın, böylece sonsuza kadar yaşarsınız.
KORKULARCesaretin en korkunç düşmanı, korkunun kendisinidir, korkulan şey değil; içinde korkuyu yenmeyi başarabilen insan en büyük kahramandır. George MACDONALD
Korku insanlığın bir numaralı düşmanıdır. Her nesilde en azından birkaç büyük adam, korkunun kendisinden başka korkulacak bir şey olmadığını hatırlatır bizlere. Tüm insanların ortak bir temel korkusu yoktur; tüm korkular sonradan kazanılmıştır. İnsanoğlu kazandığı tüm bu korkuları, içindeki sevgiyi güç ve sağlam akılla – ortadan kaldırabilir.
AF VE BAĞIŞLAMA
Affetmek, başka bir insana veya kendinize karşı içinizde duyduğunuz öfkenin yerine sevgi koymaktır. Affetmek, öfkenin nefretin, acının, suçlamanın, kurban olma duygusunun, kendine haklı çıkarma çabasının üzerinde yarattığı ağırlığı alır. Doğru düşünen kişi bilinçsiz huzur, rahatlık ve iyi beslenmeyi yaşamında yerleştirir, diğer doğru alışkanlıklar da kendinde terbiye olur. Doğru af ve bağışlama yüzeysel ve tesadüfi bir eylem değildir. Belki zihin ve ruhun derinliklerinde bir arıtma ve tasfiye etme bir yaklaşımdır. Gerçek af ve bağışlama zaman ve dayanma gücü ister ve bu kesinlikle şuur altı düzeylerini temizler.Her tür kin ve öfke zihni tırmalar ve bedenin hasta olmasına sebep olur. Samimi bir şekilde af ve bağışlama yapmazsanız tam şifa gerçekleşmez.Nefret ve öfke, eleştiri, serzeniş, hısım ve hesaplaşma isteği başkalarının eziyetini görme isteği, hepsi canı solgunlaştırır ve insanın sağlığını çalar. Bunun için size yapılan btün eziyetleri af etmek size yararlı olacaktır. Bir kişiden veya bir pozisyondan nefret ettiğinizde çelikten daha güçlü bir halka ile o kişiye veya o pozisyona bağlanırsınız. Af ve bağışlama, kurtulmak için tek yoldur.
AF VE BAĞIŞLAMANIN YOLLARI VE METODLARI
Af ve bağışlamanın en basit alıştırma yolu, her gün sakin bir köşede, gözleriniz kapalı oturup şu cümlelerin tekrarlanmasıdır:Benim eziyetime sebep olan her şeyi af edip bağışlıyorum,Beni üzüntüye sokan her şeyi af edip bağışlıyorum,Benim öfke ve nefretime sebep olan her şeyi af edip bağışlıyorumİçeride ve dışarıda olan her şeyi af edip bağışlıyorum.Geçmişi, geleceği ve şu anı af ediyor ve bağışlıyorum
AF VE BAĞIŞLAMANIN KAİDERİ
Eski bir atasözü şöyle der:” Başkaların af edip bağışlamayan kişi, kendisinin de bir gün geçmesi gereken köprüyü kırıyor,”Size verilmesi gereken bağış geciktiğinde, af zamanı gelmiş demektir. Gerçek af ve bağışlamanın size verilmesi, bağışlarda olan gecikme ve engelleri ortadan kaldırır. Charles Fillmore, af ve bağışlamanın her derdin kesin dermanı olduğunu düşünür ve söyler. Af ve bağışlama her tür hastalığın zihinsel dermanıdır. Her gece uyumadan önce yarım saat oturun ve sevmediğiniz ve beğenmediğiniz herkesi zihinsel olarak bağışlayıp af edin. Hatta eğer bir hayvandan korkuyorsanız veya bir böcekten hoşlanmıyorsanız, zihinde ondan özür dileyiniz, sevgi ve şefkatinizi onlara gönderiniz.Eğer birini adaletsizce suçladıysanız, eğer birisi ile dostluk dışında bir diyalogunuz olmuşsa, eğer başkasının ardından kötü sözler söylemiş veya eleştirmişseniz, sükut ve rahatlık içinde onlardan sizi af etmelerini isteyiniz. Eğer bir dost veya akrabanız ile bir probleminiz varsa problemi ortadan kaldırmak için elinizden geleni yapınız, Her şeyde ve herkes de hakikati görünüz.
HAKİKAT NEDİR
Mutlak cevher ve mutlak can! Aşk ve sevgiden dolu en güçlü düşüncelerinizi onlara bağışlayınız. Her gece dünyanın her köşesinde bir düşmanınız olduğu endişesi taşıyorsanız yastığa başınızı koymayınız. Af ve bağışlamada kapsamlı tekidi ibarelerden biri şöyledir:”Her şeyi ve affa ihtiyacı olan geçmiş ve bugünkü tecrübelerimi bağışlıyorum. Yaradan sevgidir, bende bağışlanmışımdır. Yaratanın lütfü yalnız vücuduma hakimdir . Şimdi sevgi kanunu, yaşamımı düzenliyor ve dengeliyor. Sevgi kanunu algıladığımdan sükunet içindeyim.
Bazen vurgulayıcı ibareler, tek başına yeterli değildir. Harekete geçmek gerekir. Başkalarını af etmek veya başkalarının sizi af etmelerinde en ihtişamlı yol onlardan vazgeçmektir. Başkalarının sizi af etmesi için en iyi vurgulayıcı ibare şudur:”Şimdi her şey ve herkes benim geçmişimi, bu günümü, beni olumlu bağışlamışlardın.”Emin olun af ve bağışlanma en güçlü iştir. Her türlü hastalığa şifa verir. Zayıf insanı güçlendirir, korkak insanı cesaretlendirir, cahili bilge yapar, hüzünlü insanı sevince boğar.
*Alıntıdır. Dr. Davut İbrahimoğlu (Ph.D)
Çarşamba, Eylül 12, 2007
Kavuşmak

Sevgi sarhoşu adamın yarine kavuşmasıyla birlikte böcük te böcüğüne kavuştu inşallah hep sevgi sarhoşu adama yarile böcük böcüğüyle olur.

Salı, Ağustos 28, 2007
ZORLUKLAR BIREYE VURULAN KAMÇI DARBELERIDIR
Insansin!
Engellere harcanmayan güçler ne güne
Dayat ki yasadigini anlayasin!
Behçet Necatigil
Bununla birlikte bireyler, hayatlari boyunca çesitli zorluklarla karsi karsiya gelirler. Bu zorluklar karsisinda herkesin aldigi tutum farklidir. Kimi hayata küserek depresyonun dipsiz kuyularina gömülürken, kimisi bu zorluklari kendilerine vurulmus kamçi darbeleri olarak düsünüp bunun üstesinden gelmek için amacina ve hayata daha siki sikiya tutunurlar.
Kimsenin hayati, denizin rüzgarsiz hali gibi degildir. Mutlaka bu denizde de dalgalanmalar, firtinalar ve akintilar olur. Önemli olan yüzmeyi ve denizciligi ögrenerek gemiyi en sakin limana yaklastirmaktir. Insanlar da karsilastiklari zorluklarin üstesinden, o durumdan kurtulma çareleri arayarak ve yasamayi ögrenerek gelirler.
Tatli bir rüyayi animsatan hayat, herkesin hayalindedir; ama sunu kabul etmeliyiz bu sadece hayallerde olur. Insana düsen görev bu hayali gerçek kilmak için hayata bir rüya gibi bakmaktir. O zaman zorluklar, sahnede oynanan kurgulu bir tiyatro oyunundan öteye gitmeyecektir. Oyunun sonunun nasil bitecegi sizin elinizdedir, önemli olan bunun bilincinde olarak; karsilastiginiz zorluklarin sizi yikmasina izin vermemenizdir.
Ahmet, bir isadamiydi. Kisa sürede az bir sermayeyle basladigi isinde iyi bir konuma gelmisti. Dürüst, sözüne sadik ve azimli yapisi sayesinde piyasada tutunmustu. Fakat bir gün Ahmet, satis yaptigi bir müsterisinden yüklüce miktardaki alacagini alamamisti. Isin kötüsü, yapacagi ödemelerini bu alacak üzerine baglamisti. Ödeme yapmasi gereken firmalar ve toptancilar, ödeme gününün geçmesi üzerine Adili sikistirmaya basladilar. Adil, ne alacagini alabiliyor, ne de borçlu olduklari kisilere ödemeyi yapabilecek para bulabiliyordu. Kariyerinin düsüs noktasini yasiyordu.
Alacaklilar eve ve is yerine haciz yollamis, neyi var, neyi yok hepsine el koymuslardi. Bunun da ötesinde Adilin piyasadaki sayginligi sarsilmisti. Bu zorluklar karsisinda pes etme noktasina gelmisti ve intihar etmeyi düsünüyordu. Fakat durumunu baska birisinin durumu gibi düsünmeye basladi. Ortada sadece para yoktu; onun disinda sagligi, ailesi ve kendine güveni hala vardi. Itibari zedelense dahi baska isadamlarinin kapisini asindirmaya ve durumunu anlatarak kisa süreligine borç para istemeye karar verdi.
Durumu gitgide kötüye gidiyordu, çünkü kimse ona borç vermeye yanasmiyordu. Çaresizliginin arttigi bir noktada, fazla samimiyetinin ve iliskisinin olmadigi bir isadaminin telefonunu aldi. Bu kisi, Adile bir teklif sundu; aradigi parayi verecegini ama kendisiyle ortak olmasini istedigini belirtti. Adil düsünmeden bu teklifi kabul etti. Borçlarini ödeyerek tekrar çalismaya basladi. Bu sefer daha dikkatli davraniyor, isine dört elle sariliyordu. Ayrica alacagi olan kisi borcunu ödemis, bu da Adili maddeten rahatlatmisti. Kisa sürede eski konumundan daha yüksek bir konuma gelen Adil, kendisine güvenerek borçlarini ödeyen ayrica kendisini ortak yapan isadamini da kendisiyle birlikte yükseklere çekiyordu.
Zorluklarla karsilastiginda Adil, pes etmek yerine onun üstüne gitmeyi seçmis ve sonuçta intiharla neticelenecek bir tiyatro oyunu yerine, basarilara imza atan bir tiyatro saheseri çikarmisti.
Hepimizin basina öyle ya da böyle zorluklar çikar. Geçmisi düsündügümüzde bugün hatirlayip üstesinden nasil geldigimizi bazen kendimizin de hayretle düsündügü zorluklar yasamisizdir. Bugün de karsilastigimiz zorluklari, yarin hatirlayip büyük bir ihtimalle de, Niye kendimi o kadar üzmüsüm ki? diye sorup, belki cevabini hiçbir zaman veremeyecegimiz pürüzler olarak düsünmeliyiz.
Zorluklarla mücadele ruhu zaten insanda vardir. Yeter ki insan sahip oldugu bu gücün farkina vararak, onu kullanabilsin; ileride gülüp geçecegi zorluklarin tesiri altinda kalarak hayati kendine zehir etmesin.
Kim bilir ol bir bahara kim ölüp kim kala sag
Bu can bize temelli verilmedi
Alir bir gün yalan dünya
Nerde kaldi sonraki baharlar
Der de gene sasmaz bildiginden
Su egreti yerde nice insanlar
Ilerde güleceksiniz!
Içindeyken
Anlasilmaz gençligin geçtigi
Enfarktüs.
En iyisi oluruna birakmak
Biraz genis olunuz!..
*http://users3.nofeehost.com/ruyaname/ isimli siteden alıntıdır.
Cumartesi, Ağustos 25, 2007
Teşekkürler
Pazartesi, Ağustos 20, 2007
"seni seviyorum"
Dünün , sabahin ilk ışıklarında yeni açmış bir çiceğin yaprağındaki çiğ tanesi ile size gülümsemesini bir kez. içimizi mutlulukla dolduran bu sıcak tablo karşısında " seni seviyorum güzel çiçek" demek, ne hoş bir karşılamadır onu. ( aptalca mı geliyor size, gelmesin lütfen) Ya da aynada yüzünüze bakarken içten gelen bir güluüseme ile kendi kendimize "seni seviyorum "desek, diyebilsek keşke.
" seni seviyorum " öyle sihirli ve güçlü iki sözcüktür ki aslında; söylendiği anda karşımızda akan suları bile durdurur anında. Eşimize, kızımıza, sevgilimize, emektar köpeğimize, yetiştirdiğimiz çiçeklere, büyüklerimize , tüm sevdiklerimize söyleyelim her an içimizden geldiğinde; duraksamadan," acaba tepkileri ne olur, ya da çok söylemeyeyim etkisi azalir " diye dusunmeden. Olabilir mi hiç böyle bir şey, etkisi azalabilir mi hic. Bu iki sozcuk ne kadar sIk kullanilirsa insanin icini o kadar oksar, o kadar sevgi ile doldurur, iliskileri duzene sokar, uzaklar hemen yakinlastirir, mesafeleri yok eder. Ne guzel bir seydir bunu sIkca kullanabilmek, aliskanlik haline getirip soyleyebilmek.
Hayatin ne kadar acimasiz, ne kadar kisa oldugunu, belki yarin sevdigimiz ve deger verdigimiz kisileri bir daha bulamayacaimizi dusunecek olursaniz; bence su anda, su saniyeden itibaren, daha fazla gec kalmadan soyleyelim, haykiralim sevgimizi; " seni seviyorum " diyelim.
Esimizi yada sevdiklerimizi yolculuga ugurlarken hazirladimiz bavulun icine, giyisilerin arasina "seni seviyorum " yazan minicik notlar ilistirelim. Bizden once eve gelecegini bildigimiz anlarda yine onlar icin evin cesitli yerlerine " seni seviyorum " mesajlari birakalim. Inanin o mesajlari gorduklerinde yasayacaklari mutlulugu kelimelerle anlatmak mumkun olmaz. Bu oylesine guzel bir sıcaklık, öylesine güzel bir yakınlaşmadır, sözcülere sığramazsını gücünü.
İçimizde tutup, saklayıp, ayda yılda bir kez söylediğimizde; hayatımızdakı keşkelerin sayısı hızla artacaktır inanın buna. Oysaki keşkelerin "geri dönüşleri yoktur; giden yıllarla birlikte onlar da gider, yakalayamazsınız.
O halde gelin kullanmaktan çekinmeyelim, " seni seviyorum " demeyi de sevelim, tüketelim bolca. Bilin ki siz kullandıkça tükenmeyecek, size geri dönüşleri katlanarak artacaktır.
*alıntıdır
Pazartesi, Ağustos 13, 2007
Perşembe, Ağustos 09, 2007
Fotoğrafın Dili
KIZ ÇOCUĞU

İnasanlığın hücrelerine bomba...

Atom bombası saldırıları en az 360 bin kişinin ölümüne yol açtı
Uluslararası - 6 Ağustos 1945'te ABD, Hiroshima'ya 15 bin tonluk TNT'nin patlayıcı gücüne eşdeğer ve "küçük çocuk" (little boy) adında bir atom bombası attı. Üç gün sonrasında ise "Şişman Adam" (fat man) Nagasaki'ye atıldı. Bu bombanın patlama gücü çok daha yüksek, 21 bin tonluk TNT'ye eşitti. İki şehrin bombalanması sonucu yüzbinlerce kişi öldü. Yayılan radyasyonun etkileri ise hala sürüyor.
II. Dünya Savaşı sırasında, Amerika ve İngiltere "Manhattan Projesi" olarak adlandırdıkları bir atom bombası projesi başlattılar. Bu projenin çıkışı, Almanya'nın atom bombası yapabileceği korkusuydu. Ancak, Almanya savaşta yenildikten sonra Japonya'nın atom bombası yapabilme ihtimali neredeyse hiç olmamasına rağmen bu araştırmalar devam etti.
Bombanın atılması ile Hiroşima ve Nagasaki anında yok oldu. Atom bombasının yarattığı muazzam şok dalgaları çok geniş bir alanda binlerce kişinin o anda ölmesine sebep oldu. Dalgaların doğrudan ulaşamadığı yerlerde ise yayılan radyasyon, sonraki günler, aylar ve yıllar boyunca bir çok kişinin lösemiden ölmesine sebep oldu. Hayatta kalanlara Japonya'da "Hibakusha" dendi. Hibakusha'lar ve çocukları ülkede yıllarca insanlar tarafından dışlandı. Radyasyondan etkilenme korkusu ile hiç kimse onlara yaklaşmak istemedi. Yıllarca bu zor koşullarda yaşayan Hibakusha'lar kendi trajedilerinden yola çıkarak dünyada başka Hiroşima ve Nagasaki olmaması için büyük kampanyalar başlattı.
6 Ağustos 1945 yılında, sabah 8:15'te "Küçük Çocuk" isimli ilk nükleer bomba " Enola Gay" isimli B-29 Superfortress'ten bırakıldı. İnsanlık tarihinde ilk defa böyle bir bomba kullanılmıştı. Aralık 1945 yılında Hiroşima'daki resmi kaynaklar ilk anda ölenlerin sayısını 140.000 olarak tahmin ettiklerini bildirdi. Bombanın etkisi ile daha binlerce insan yavaş yavaş öldü. Nükleer saldırıdan sonra Hiroşima şehri bir barış şehri olarak düzenlendi. Bombanın yıktığı alanda ayakta kalan ilk bina da Hiroşima Barış anıtı olarak seçildi.
9 Ağustos 1945 sabahı, Amerikan "Bockscar" isimli B-29 Superfortess uçağı "Şişman Adam" isimli ikinci nükleer bombası ile, ilk hedefleri olan Kokura'ya ulaştı. Ancak, şehir bir bulut kümesi ile örtülmüştü ve görüş yeterli değildi. Kötü hava koşulları ve meydana gelen diğer problemler nedeni ile uçuş ekibi, ikinci hedefleri olan Nagasaki'ye yöneldi. Burası Japonya'nin gelişmiş önemli bir endüstriyel bölgesiydi. Bombanın atılması ile hemen ölenlerin sayısının 100.000 olduğu tahmin ediliyor.
Amerika, bomba kullanımını haklı göstermek için Japonya'nın Pearl Harbor limanına yaptığı baskını ve Müttefik güçlerinin koşulsuz teslim olma isteğini geri çevirmelerini öne sürdü.
Ancak yıllar sonra yapılan açıklamalarda Amerika hükümeti, bombanın gerekli bir askeri harekat olduğunu, çünkü buna tek alternatifin istila olduğunu söyleyecekti. Japonya'nın istilası ise bir çok Amerikan askerinin hayatına mal olacağından, bombanın bırakılması daha uygun görülmüştü.
Aslında daha işin başından itibaren Amerika'nın Kara, Deniz ve Hava Kuvvetlerinin üst düzey yetkilileri nükleer bombanın bırakılmasının bir gereklilik olduğu savını şiddetle reddetmişti. Daha sonra başkanlığa yükselen dönemin generali Eisenhower, "Onları bu korkunç şey ile vurmamıza gerek yoktu" demiştir. Japonların çözülmüş şifreli telegraflarından ve diğer bilgi kaynaklarından, aslında Japon askeri kuvvetlerinin zaten bozguna uğramış olduğu biliniyordu. Japonlar, imparatorlarını korumak karşılığında Amerika'nın sunacağı teslim olma şartlarına uymaya hazırdı. Ayrıca, Sovyetler Birliği'nin, savaşa Japonya'nın karşısında girmesi durumunda, herhangi bir istilaya gerek kalmadan Japonya zaten teslim olacaktı.
- Aslıhan Tümer
Pazartesi, Ağustos 06, 2007
Esin Kaynağı Doğa
'Peki bunları size kim öğretti' diye sordu adam bilgelere; 'Tanrı'nın kendisi mi?'
Bilgeler pek çok güzel ve derin söz söylediler, ama hiçbiri dört bir yanlarına anlattıkları bunca şeyi onlara kimin öğrettiğini tam olarak tanımlayamadı. Böylece adam, orada pek çok şey öğrenerek geçirdiği birkaç günün ardından yolculuğuna devam etme kararı aldı.
Yolculuğu sırasında bir vadiye ulaştı. Oradaki köylüler, hemen yakındaki bir dağda, Tanrı'nın oraya yaklaşan herkesle konuştuğunu iddia ediyordu.
Adam hemen sözü edilen dağa gitti. Üç gün boyunca dua edip oruç tutarak orada bekledi, ama Tanrı görünmedi. Dördüncü gün gelip çattığında adam çaresizlik içindeydi, sonunda dayanamayıp bir çığlık attı:
'Neredesin?'
Adamın sesi cevap olarak yankılandı: 'Neredesin?'
İşte o andan itibaren adam anlamıştı; Tanrı da aynı soruyu soruyor ve onu arıyordu.
Kültür ve düşünme
Sufi geleneği nehri bir kayıkla geçmekte olan bir filozofun hikayesini anlatır...
Filozof, nehri geçerken kayıkçıya bilgisini göstermek istedi.
'Horbiger'in metinlerini biliyor musun?'
'Hayır,' diye cevap verdi kayıkçı. 'Ama işimi iyi yapmak için doğanın bana öğrettiklerini biliyorum.'
'Peki öyle olsun, ama şunu da bil ki; bu metinleri bilmiyorsan hayatının yarısını kaybetmişsin demektir!'
Tam nehrin ortasına geldiklerinde, kayık akıntının etkisiyle bir kayaya çarptı ve batmaya başladı. Kayıkçı hemen kıyıya doğru yüzmeye girişti, ancak dönüp baktığında filozofun boğulmak üzere olduğunu gördü.
'Ben yüzme bilmem,' diye bağırdı filozof çaresizlik içinde. Ve ekledi: 'Sana Horbiger'i bilmediğin için hayatının yarısını kaybettiğini söylemiştim, ama şimdi ben nehirdeki akıntı gibi basit bir şeyi anlayamadığım için tüm hayatımı kaybediyorum!'
Gündüz ve gece
Üstad, öğrencilerini çevresine topladı ve onlara 'Gecenin tam olarak ne zaman sona erdiğini nasıl anlarsınız?' diye sordu.
'Güneşin ilk ışığını gördüğümüz zaman' diye cevap verdi hepsi bir ağızdan.
'Hiç alakası yok. Gece, kardeşimizin gözlerinin içine bakabildiğimiz ve onun yanımızda olduğunu görebildiğimiz zaman biter. Veya yataktan bir gün önce yaptıklarımızdan hiç pişmanlık duymayarak kalkabildiğimiz zaman... Ya da bedeli ne olursa olsun, her zaman Tanrı'nın bizden istediği şekilde hareket edeceğimizi kendimize söyleyebildiğimiz zaman.
'Bunları yapabildiğimiz güne kadar, dışarıda güneş pırıl pırıl parlıyor da olsa, içimizdeki gece sürecektir.'
Zuan Ziu doğadan bahsediyor
Kış geldiği zaman, ağaçlar yapraklarının döküldüğünü görünce üzüntüyle iç geçiriyor olmalı. Kendi kendilerine şöyle diyorlardır: Bir daha asla eskisi gibi olamayacağız.
Elbette. Yoksa kendilerini yenilemenin ne anlamı kalır? Yeni çıkacak olan yaprakların kendi kişilikleri olacaktır, onlar yeni gelen ve bir öncekiyle asla aynı olmayacak bir yaz mevsimine ait olacaklardır.
Yaşamak değişmektir; ve mevsimler bize bu dersi her yıl tekrar öğretir. Değişim bir depresyon döneminden geçmek demektir: Eskiden olduğumuz şeyi unutmak zorundayızdır ve yeni geleni de bilemeyiz. Ama biraz sabırlı olursak, bahar sonunda mutlaka gelir ve o zaman çaresizce geçirdiğimiz kışı unuturuz.
Değişim ve yenilenme hayatın kanunlarıdır. Sadece bize mutluluk getirmek için var olan şeyler yüzünden acı çekmektense, onlara alışmak daha iyidir.
*Paulo Coelho tarafından yazılan bu makale, 16 Nisan 2006 Pazar günü yayınlanan Akşam Gazetesindeki köşe yazısıdır.
Bir Afrikalının Yazdıkları

Çarşamba, Ağustos 01, 2007
Affetmek (köprü)

Bir zamanlar yanyana ciftliklerde yasayan 2 kardes anlasmazliga duserler.
40 yil yanyana yasayan, makinalari paylasan ve is bolumu yapan kardesler
icin bu ciddi bir durumdu. Isler gittikce sarpa sardi ve sonunda karsilikli
kotu sozler sarfedilmeye baslandi ve nihayetinde haftalarca sessizlik takip etti.
Bir sabah John'un kapisi calindi. Kapiyi acinca John karsisinda
alet kutusu ile bir marangoz buldu. Marangoz "bir kac gunluk is ariyorum"
dedi. "Belki buralarda birkac kucuk isiniz vardir. Size yardim edebilir miyim?".
"Evet" der buyuk kardes, "Senin icin bir isim var. Ciftlikteki cayin arkasina bak.
Orada komsum var ama aslinda o kucuk kardesim. Gecen hafta aramizda bir
cayir vardi ama o buldozerini nehrin seddine surdu ve simdi aramizda bir cay var.
Bunu bana ragmen yapmis olabilir ama ben daha iyisini yapacagim. Surada
gordugun kereste yigini var ya, senden bunlarla 2,5 metrelik bir cit insa etmeni
istiyorum. Boylece onun yerini gormeme gerek kalmayacak.
Marangoz, "Sanirim durumu anladim. Bana gerekli aletleri verin, sizi memnun
edecek bir is cikartacagimi saniyorum." der. Buyuk kardesin arac gerec icin
kasabaya gitmesi gerekir ve malzemeyi getirdikten sonra gunun geri kalan
kisminda ciftlikten uzaklasir. Marangoz butun gun olcumler ve diger islerle
ugrasir ve isini bitirir. John gelince gozleri acilir ve saskinliktan agzi acik kalir.
Ortada cit falan yoktur. Marangozun yaptigi bir koprudur. Cayin bir tarafindan
diger tarafina bir kopru. Ve nefis bir iscilik.
"Sen ne iyi bir dostsun ki tum yaptiklarima ragmen bu kopruyu insa ettin".
Iki kardes koprunun ortasinda bulusur ve birbirlerinin elini tutarlar�Arkalarina
baktiklarinda marangozun alet cantasini alip gitmeye hazirlandigini gorurler.
"Hayir, bekle!" Birkac gun daha kal. Senin icin pek cok projem var" der buyuk kardes.
"Kalmak isterdim" der marangoz�."ama insa edecek daha cok kopruler var".
* Alıntıdır.
Salı, Temmuz 31, 2007
" İnsanın Halleri "
|
Bazen içi boşalır gibi olur insanın, sanki bir vakumla çekerler nefesini, derin derin soluklanır. * Bu yazı www.ruyaname.com isimli internet sitesinden alıntıdır. |